บทที่ 10 จดหมายจากอังกฤษ

บทที่ 10 จดหมายจากอังกฤษ

เล้าอุกอิกรับจดหมายจากไปรษณีย์ ด้วยความดีใจ รีบเปิดอ่าน จดหมายที่ส่งผ่านการเดินทางยาวไกล มีตราประทับหลากหลาย 
......
....

"ไอ้ควร  เอ็งว่าไปรษณีย์เลิกโทรเลข ไปแล้ว อีกหน่อยจดหมายจะเลิกไหม เดี๋ยวนี้ใครมันจะเขียนจดหมาย  กดที่หน้าจอ วิ่งจู๊ด" เพื่อนสมควรแสดงความเห็น
"จดหมาย... จดหมาย..... จดหมาย.....  มันจะเลิกได้ไงว้า  คนอีกครึ่งโลกมันยังขุดน้ำกินกันอยู่นะ วุ้ย" สมควรตอบเสร็จ หันมามองกระดาษที่อยู่ตรงหน้า 

จดหมาย จดหมายยยยยย.....

ลมปนฝน หอบเอาไอน้ำ พรมลงบนหน้าม้าน้าว  หัวอันกลมกลิ้ง ของม้าน้าวเกาะเต็มไปด้วยหยดน้ำเย็นเจี๊ยบ ไหลลงผ่านมาที่ปลายจมูก หยดลงสู่พื้น

ม้าน้าวนั่งคุกเข่า ไม่กล้าขยับตัว ปล่อยให้สายน้ำไหลผ่านร่องแก้ม เสียงเพลง  Crying In The Rain ( ร้องไห้ในสายฝน) ดังวนเวียนเป็นทำนอง ในใจ 

" ยูมีตังค์ก็ไม่รู้จักใช้ เอาไปกินเล่นเที่ยว เล่นกินเที่ยว เที่ยวกินเล่น ยูทำอย่างอื่นเปนนม้ายย"  หนุ่มใหญ่ฝรั่งผอมสูง พูดไปเอามือลูบหัวม้าน้าวไปด้วย ตบเบาๆ ดุจลูกสุนัข

" เพิ่งเลยเวลานัดมา Two days  ไอไม่โกงยูนะ ยืมแล้วต้องรีบคืน ไอรู้นะ แต่ว่า Money ส่งมายังไม่ถึง ครั้งนี้ไอขอ My Daddy ที่บ้านไป พอคืนทั้งต้นทั้งดอก" ม้าน้าวลิ้นระรัว น้ำจากปากกระจายไปทั่ว

ฉาด เสียงตบกระโหลกน้ำกระจาย  

"ยูรู้ใช่ไหม คนที่เบี้ยวเอาเงินไอไปแล้วไม่คืน จาเปนยางรายย  วันนี้ไอขอ ค่าส่งเงินช้านิดหน่อยแล้วกัน อีกสองวันถ้ายังไม่ได้คืน ค่อยมาคุยกันใหม่ "  พูดแล้วก็หันมาพยักหน้ากับลูกน้อง สี่ห้าคนข้างหลัง

" โอ โนวววว"  ม้าน้าวสายตาวิงวอน  แลกกับเสียง ตุ้บตั้บ สลับเสียง โอ โนวววของม้าน้าว เป็นระยะ  

น้ำฝนปนเลือด รสชาติไม่ค่อยอร่อย แต่ก็ทำให้รู้ว่ายังมีชีวิตอยู่  
" สักวัน ข้าจะตื้บพวกเอ็งบ้างคอยดู ฮือ ฮือ  รู้อย่างงี้ก็เรียนวิทยายุทธมาก็ดี "  

กลับโซโหไหวไหมเนี่ย ....ครึ่งลาก ครึ่งคลาน กลับไชน่าทาวน์

"เงินก้อนนี้มาเมื่อไร ซื้อตั๋วกลับไปให้เอี้ยกงกง กระทืบดีกว่า ยังพอฟังรู้เรื่องบ้าง" 
.........
...
เล้าอุกอิก ส่งลูกลงเรือไฟไปไกลถึงสุดหล้า หวังว่าจะได้คุณชายเล้าม้าน้าวกลับมา เป็นผู้ดีอังกฤษ มีดีกรี ดร. อะไรก็เอา  

" เรียบร้อยไหม พ่อบ้าน" เล้าอุกอิกถาม
" เรียบร้อยครับท่าน ส่งไปห้าร้อยชั่ง  ตามที่คุณชายเขียนมาบอกว่า ค่า Protector  Ruler  Pencil  and Rubber คุณชายมีความรู้สูงจริงๆ "
พ่อบ้าน จัดลูกยอไปหนึ่งชุด

เล้าอุกอิกระแวงได้ทุกเรื่อง เว้นไว้แต่เรื่องของบุตรชายคนเดียว ขออะไรมาก็ให้หมด ไม่เคยคิดว่าจะคดโกงอะไรกับบิดา

ตั้งแต่โตมา หลังจากฮูหยินเสียชีวิตไปแล้ว ม้าน้าวก็เป็นตัวแทนของความหลังเพียงคนเดียว  ทรัพย์สินเงินทองที่มี กิจการร้านขายยา มากมายกำไรที่ได้ก็ทำไว้ให้กับบุตรคนเดียว  

ที่ผ่านมาผลกำไรเกือบครึ่ง กลายมาเป็นเงินที่ใช้เพื่อให้ม้าน้าวปลอดภัย

จนกระทั่งส่งออกไปอัพเกรดที่อิงกั๋ว (อังกฤษ) นึกในใจว่า ไปอยู่ที่โน่นแม้ไกล แต่ก็ยังไม่ตาย ดีกว่าอยู่ที่นี่แล้ว เอี้ยกงกงจับไปเป็นขันที หรือ เอาไปตีตาย  ก็เลยลืมเรื่องที่ จะรวบรวมว่า ม้าน้าวทำลายทรัพย์สินเงินทองไปเท่าไร 

เล้าม้าน้าวเขียนมาเล่าเรื่องหลอกพ่อเป็นระยะ เป็นตอนๆ ว่ากำลังเรียนรู้ภาษาอังกฤษ ที่เป็นภาษาคนเถื่อน แต่ด้วยความฉลาดของม้าน้าว จึงเรียนได้ในเดือนเดียว  ตอนนี้พวกฝรั่งที่นี่ ขอมาเรียนวิชาวิทยายุทธ จากม้าน้าวกันมากมาย  เงินทองมากมาย ฝรั่งเอามาให้เป็นค่าสอน

ม้าน้าว โม้ไปว่า ที่นี่ น่าลงทุนเปิดร้ายขายยา เพราะฝรั่งเจ็บป่วยไม่มียาเหมือนที่เมืองจีน แต่ต้องซื้อของมาเยอะ ตอนนี้หมุนเงินไม่ทัน จึงเขียนมาขอ เพราะต้องซื้อของสำคัญ  มี Protector  Ruler  Pencil  and Rubber  ตามที่เขียนไป เป็นต้น 

เล้าอุกอิก อ่านแล้วก็ยิ้มย่อง รีบจัดการไปตามที่ ม้าน้าวต้องการ

.....
...

 

เช้านี้ เล้าอุกอิกเดินยิ้มกริ่ม ดีใจเพราะได้รับจดหมาย เปิดอ่านได้ความว่า  

" เรียนจบแล้วที่นี่ไม่เห็นมีอะไร  คนที่นี่ก็ป่าเถื่อน ธุรกิจที่นี่ก็อยู่ไกลเกิน แสนลำบาก แม้ตั้งใจปักหลักที่นี่ แต่ก็ทนความคิดถึงบิดาไม่ได้ จึงจำใจต้องกลับ..."

เล้าอุกอิกดีใจ มว๊ากกกก 
รอวันได้เห็นหน้าลูกชายผู้ประสบความสำเร็จ 

To be continuted 須載 โปรดติดตามตอนต่อไป