บทที่ 7 วัดฝ่าซันซือ ... โดดเดี่ยว

บทที่ 7 วัดฝ่าซันซือ ... โดดเดี่ยว

นับตั้งแต่ เล้าม้าน้าว หลบหนีออกไปจากวัดฝ่าซันซือ เมื่อปีก่อน  วัดถึงกับเจริญรุ่งเรือง รุดหน้า 

ประชาชนหลั่งไหลเข้ามา จุดธูปไหว้พระ ขอพร  ในช่วงเทศกาลมืดฟ้ามัวดิน เนืองแน่น

ในการสอนวิทยายุทธ  ก็ได้เปิดรับสมัครถึงปีละ สามรุ่น มีศิษย์บรรพชิต และฆราวาส  

ที่เจริญรุดหน้าอย่างรวดเร็ว 
ที่จริงก็ไม่เกี่ยวกับ ม้าน้าวจอมเกเร 

ก็เพราะไม่เกี่ยวข้องแล้ว เลยทำให้หลวงจีนในวัด ก็ไม่ต้องมาพะวง เสียเวลาแก้ปัญหา ที่ม้าน้าวเที่ยวก่อรายวัน 

ไม่ต้องไปเกี่ยว กับเรื่องชวนปวดเศียรเวียนเกล้า ใช้เวลาฝึกวิทยายุทธ ฝึกสมาธิ เดินลมปราณ​กำลังภายใน ได้รุดหน้า 

เพราะไม่เกี่ยวกะม้าน้าวนี่เอง   

ประชาชนเมื่อมาถึงวัดแล้ว พบเห็นพูดคุยกับหลวงจีนน้อยใหญ่ ก็อบอุ่น ได้หนทางการไปใช้ชีวิต  มีหลักธรรมะที่หลวงจีนชี้แนะ มอบให้

เกิดการบอกกัน ต่อๆ ไป  ทำให้เหล่าประชาชนหลั่งไหลมากันดุจสายน้ำหลาก

วิทยายุทธ ของวัดฝ่าซันซือ ก็มีมากมายหลากหลายชนิด ทั้งหมัด ฝ่ามือ กระบี่ ดัชนี  ที่หลวงจีนฝึกเพื่อให้ร่างกายแข็งแกร่ง ต่อสู้กับความหนาวเย็น บนยอดเขาซือซัน  

วิชากำลังภายในของวัดฝ่าซันซือ ก็เป็นแนวทางใหญ่ ที่ค่ายสำนักต่างๆ แม้ว่าจะฝึกฝนมาเช่นไร ก็สามารถฝึกต่อที่วัดนี้ได้ ไม่ปิดกั้นวิชาความรู้ใดๆ

เกรงแต่จะไม่มีใครอยากจะฝึก เพื่อรักษาวิชาไว้  

แต่จะมีเพียงวิชา 72 ฝ่ามือยูไลขั้นสูงเท่านั้นที่ต้องเป็นบรรพชิตผู้อาวุโส ได้รับการยินยอมจาก บรรพชิตผู้เฒ่าทั้งสี่ จึงจะมีโอกาสเรียนได้

แม้ไม่ได้เรียนยอดวิชา ฝ่ามือยูไล แค่วิทยายุทธ ที่ฝึกฝนธรรมดา หากฝึกฝนกันอย่างช่ำชองแล้ว ก็เรียกว่าแทบจะไม่เป็นที่สองรองใคร

อิ่วจาก้วย แม้สำเร็จสุดยอดวิชากระบี่  เมื่อท่องยุทธภพ ก็พยายามหลีกเร้น งำประกายไม่แสดงออกถึงพลังฝืมือ

ทำตัวดั่งเด็กหนุ่มตามร้านตลาด ใส่เสื้อผ้าเหมือนชาวบ้านทั่วไป กลมกลืนไปกับฝูงชน

แม้หน้าตาจะหล่อเหลาปานหยกแกะสลัก แต่ก็รู้ดีว่า การที่ต้องออกมาอยู่ในยุทธภพ ต้องมีเงินทองไว้จับจ่าย 

สำเร็จวิชา มีวิชากระบี่เหินหาว ก็ใช่ว่าจะกินกระบี่แทนข้าวได้ 
ใช้วิชากระบี่ ไปปล้นคนรวย มาให้คนจน 
ปล้นกังฉิน มาให้ชาวบ้าน

ไม่ใช่วิถีทางของ อิ่วจาก้วย  

ปล้น ก็คือ ปล้น  
ปล้นคนรวย ก็ยังคือปล้น
ปล้นกังฉิน   ก็ยังคือปล้น
คนปล้น ก็เป็นโจร

คนจนชาวบ้านได้เงินจากการปล้น โดยเอาไปวางไว้ให้ตามหน้าต่าง ประตู  ก็จะถูกทางการเหมารวมว่าเป็นพวกโจร รับของโจรไปด้วย

แม้ว่าจะขาดเจตนาในการรับรู้ ว่าเงินทองมาจากไหน ซึ่งจะโทษว่ารับของโจรไม่ได้ 

แต่ทางการก็คือทางการ ย่อมหาข้อหาให้ได้  

คนไม่ผิด ผิดที่หยก คำนี้ใช้ได้ในทุกยุค 

เพราะคนจน ก็ตกเป็นเหยื่อให้กับสังคมเสมอไป อะไรก็อ้างคนจน คนจนต้องการอย่างนั้น 
คนจนต้องการอย่างนี้ 
แต่ทุกที ก็ไม่เคยมาถึง 
ผู้ที่จัดการอ้างถึงทั้งหลาย ก็จะเอาไปใช้เองหมด

" หรือว่าเพื่อไม่ให้คนจนเดือดร้อน เราปล้นกังฉินแล้วเอาไปสร้างวัดดีไหม"  ฮ่า ฮ่า อิ่วจาก้วยนึกขำ

ทางการที่ดีดีคงไม่ถึงกับ ไปรื้อวัดหาเศษตังค์หรอกนะ  หรือเปล่า?


อิ่วจาก้วย  กลับจากเกาะทะเลน่ำไฮ้  นำสัตว์ประหลาดปี๊กาจู ไปประมูลที่เมืองหลวง 
ร้านที่เป็นแหล่งรวมของประหลาดใหญ่ที่สุด ในมณฑลภาคกลาง

เอี๊ยะอี่เบ 

เอาชีวิตไปเสี่ยง กลับได้ราคาไม่เท่าไรแทบจะไม่พอค่าเรือโดยสาร เพราะตอนนี้สัตว์ประหลาดแบบนี้ เก็บเอาได้ตามถนนหนทาง 

แม้แต่กลางทางหลวง คนสัญจรไปมา ก็ยังมีแอบซ่อนอยู่ตามเงามืด 

"มันชุมจริงๆ  มันเก็บมาแล้วจะไปทำอะไรหว่า"  อิ่วจาก้วยรำพึง ด้วยความเซ็ง 

"ช่วงนี้ดวงไม่ค่อยจะดี เดินชนคนข้างหน้าบ่อยๆ อยากจะหยุดก็หยุด ไม่รู้เป็นบ้าอะไร กันหมดทั้งเมือง " 

ไปหาหลวงจีน แลกเปลี่ยนความคิดกัน ดูท่าจะเป็นเรื่องที่น่าทำตอนนี้ 
เพราะอาหารเจ ในวัดก็เป็นของวิเศษ กว่ายอดวิชากระบี่ในตอนที่ท้องว่างเปล่า

...........
....

แดดรำไรลอดใบไม้ลงมายังเก้าอี้ม้ายาว ที่วางไว้เป็นระยะ  สมควรกับเพื่อนนั่งเล่นดูคนเดินไปมา เก็บบรรยากาศ 
"ไอ้ควร  เอ็งดูนี่ ขึ้นปกหนังสือพิมพ์เลย หน้าตามันแกวแบบนี้  " เพื่อนสมควรยื่น นสพ.หัวเขียวแทบจะทิ่มหน้า
"นี่มันข่าวอะไรวะ DSI มันย่อจากอะไรวะ" 

สมควรคิดเล็กน้อย ชี้ไปที่เพื่อน สองสามคนที่นั่งอยู่ตรงนั้น 

" อ้าว ไอ้เวร อย่างนี้เหรอ Dumb Stupid Idiot มิน่ามันถึงไม่คิดไปไล่จับโจร มาไล่จับพระ ฮ่า ฮ่า"
" ​I Fine" เพื่อนที่นั่งอยู่ตะโกนให้พร ไอ้คนแรก

....
..

วัดฝ่าซันซือ เมื่อมีสาธุชนมามาก  ส่งเสียงต้าซือ เจ้าอาวาสก็จำเป็นต้องกวดขัน ความประพฤติ ของเหล่าศิษย์ ไม่ให้บกพร่อง

ทั้งยังเน้นทั้งการวางตัว ปฏิบัติไม่ให้เสื่อมเสีย คนที่มาจากแดนไกล ก็ได้พักอาศัย ในอาคารที่ปลูกสร้างใหม่ เพื่ออำนวยความสะดวก 

ปลูกให้สิบ มากันเป็นร้อย  
ปลูกให้ร้อย มากันเป็นหมื่น
ปลูกให้หมื่น มาเป็นหลายหลายหมื่น 

ส่งเสียงต้าซือ แม้ว่าจะพยายามอำนวยความสะดวก ทั้งเรื่องอาหาร การเป็นอยู่ การเดินทางให้กับ ผู้แสวงบุญทั้งหลายเพียงใด ก็ใช่ว่าจะสามารถทำให้ทุกคนพึงพอใจได้

ท่านต้าซือมีการแบ่งหน้าที่ให้กับเหล่าศิษย์ แต่ละคนดูแลเรื่องราวต่างๆ แยกกันไป ในวัดอันใหญ่โต

แต่ท่านก็ไม่ได้ปล่อยปละละเลย ยังตามไปตรวจตรา ตามที่ต่างๆ ในเวลานอกเวลา เสมอๆ

" วัดนี้นะ รวย  รวยแล้วไม่ต้องทำบุญแล้ว"  เจ๊ปากมีไฝ พูดไม่หยุด
" วัดนี้คนเยอะ มาแล้วรำคาญ"
"วัดนี้ขายธูปเทียน ก็รวยเละแล้ว "
"วัดนี้...นี้....นี้ .......นี้ .........???"


เป็นความจริงว่า ท่านส่งเสียงต้าซือ วิทยายุทธสูงล้ำ สำเร็จยอดวิชา 72 ฝ่ามือยูไล ไร้ผู้ต่อกร  
แต่ท่านก็ไม่เคยเอาวิชาฝีมือไประรานใคร  ท่านนิ่งสงบ ทำสมาธิ ของท่านบำเพ็ญเพียรตามแบบอย่าง สมณะ ที่ดีที่พึงกระทำ 

ใครจะด่าว่า ชักแม่น้ำร้อยสายเช่นไร ท่านก็ไม่เคยไปต่อล้อต่อเถียงด้วย  

เงินทองที่มีผู้ถวายท่านมานั้น 

ท่านทำสิ่งดีๆ เท่านั้น 

เริ่มบูรณะจัดการ อาคาร กุฏิ ศาลา ให้สามารถใช้งานได้เต็มที่ 
เริ่มพัฒนา บรรพชิต คฤหัสถ์ ที่มาวัด ให้ปรับเปลี่ยนเลิกสิ่งเสพติด อบายมุข กลับตัวกลับใจ แต่ละเรื่องราว ก็ใช้ทรัพย์มากมาย

สังคมสงเคราะห์  ภัยพิบัติต่างๆ ก็ใช้งบมากมาย แทน งบหลวง ที่หายไปกับการกินตามสายน้ำ เพื่อบรรเทาความเดือดร้อนให้กับผู้ประสบภัย

ส่งเสียงต้าซือท่านบอกว่า  " เงินทองเหล่านี้ มาจากน้ำใจ ก็ต้องใช้กับน้ำใจ " 

ผ่านหลายสิบปี บรรพชิตในวัดมากพอก็ขยายสาขาออกไป ในชนบท ต่างเมืองได้นับร้อยสาขา สั่งสอนวิทยายุทธ แนวทางฝึกสติ กำลังกาย ให้กับประชาชน  ทำให้วัดฝ่าซันซือเจริญก้าวหน้าอย่างมาก

บรรพชิตทั้งแผ่นดิน กับ ประชาชน อยู่เคียงข้างกัน เพราะต่างก็เป็นผู้ร่วมชะตากรรม ในทุกคราวเคราะห์  

แม้ว่าจะเกิดเรื่องใดก็ตาม วัดก็ยังมี ประชาชนหลั่งไหลมาไม่ขาดสาย 
หากมีใครคิดจะถล่มวัด 

ก็คงจะต้องถูกโดดเดี่ยวจากประชาชน เป็นแน่แท้

To be continuted 須載 โปรดติดตามตอนต่อไป