บทที่ 5 ฝ่ามือยูไล .. ไร้กระบวนท่า

บทที่ 5  ฝ่ามือยูไล .. ไร้กระบวนท่า

"สมควรตื่นได้แล้ว เดี๋ยวก็ไปไม่ทันหรอก  เค้ามีประทักษิณกันแต่เช้านะ " เสียงแม่ดังเข้ามาในโสตประสาท ปลุกให้สมควร รีบลุกแต่งตัวชุดขาวโดยไว...
 บุญใคร ก็บุญใคร ใครทำใครได้   " แม่ๆ รอด้วย ไปวัดด้วย"

...
..
ไปวัด... ม้าน้าว ทนกล้ำกลืนฝืนใจ สมัครเข้าเป็นศิษย์ สำนักฝ่าซันซือ
        เล้าอุกอิก เป็นประธานใหญ่ในการบูรณะ หอไตร

ปีต่อมา ม้าน้าว ชกต่อย ทะเลาะกับศิษย์รุ่นน้อง เรื่องจากแย่งของกินกัน
        เล้าอุกอิก เป็นประธานปิดทองคำพระประธาน

อีกสองปีต่อมา ม้าน้าววางแผนแกล้งศิษย์ทั้งสำนัก ทำลายระบบน้ำ ไม่ให้มีใช้เป็นเดือน โดยจับหาคนลงมือทำไม่ได้  แต่ก่อนที่ ต้าซือเจ้าสำนักจะจัดการอะไรลงไป
        เล้าอุกอิก เสนอบูรณะพระอารามทั้งหลัง

ท่านเจ้าสำนักคิดถึงวันที่ เล้าอุกอิกได้นำ ม้าน้าวมาฝาก มีเหตุผลที่รับไว้เหตุเดียวคือ ม้าน้าวตกอยู่ในอันตราย หากไม่ให้อยู่ในความดูแลของท่านต้าซือ ขอเพียงวันไหนก้าวเท้าออกจากวัดแม้แต่ก้าวเดียว วันนั้นจะเป็นวันสุดท้ายชีวิตของม้าน้าว

ม้าน้าวก็รู้ตัวดี แม้จะเกเรแกล้งเพื่อนก็ทำไปเพราะนิสัยที่ทนเห็นคนทำดีไม่ได้
ใครพับผ้าวางไว้ดีๆ ก็เอานิ้วไปเขี่ยให้กองล้ม
ใครวางไม้กวาดเป็นระเบียบ ก็แกล้งเดินใกล้ๆ ให้ล้มระเนระนาด

แต่ก็ไม่เคยออกจากวัดไปแม้สักก้าวเดียว เพราะความกลัวเอี้ยกงกงขึ้นสมอง


ภายหลังเริ่มมีเรื่อง ข้าวของสมุด พู่กัน ที่ใช้ในการเรียน มักจะถูกทำลาย หาย ไปจากที่เก็บ  เมื่อไปตรวจสอบก็จะพบว่า หลังจากใครทำได้คะแนนดี คืนนั้นก็จะต้อง มีสมุดหาย มีพู่กันพัง  ด้วยฤทธิ์อิจฉา  ท่านต้าซือเจ้าอาวาสก็ทราบดีว่า ฝีมือใคร แต่เห็นแก่ความเมตตา ความเป็นตายของศิษย์ หวังว่าจะสามารถอบรมให้เปลี่ยนใจได้บ้าง

เล้าอุกอิก เมื่อทราบข่าวก็แสนจะกลัวว่าท่านเจ้าอาวาสจะไล่ บุตรของตน ออกไป ก็คิดว่าการช่วยเหลือในเรื่องที่ทำได้ ก็ทำไป เจ้าอาวาสก็ไม่ใส่ใจ อยากทำอะไร ที่เป็นประโยชน์ก็ทำ

เรื่องราวก็ดำเนินมาในลักษณะนี้ ผ่านไปสิบปี  ม้าน้าวไม่ชอบฝึกฝนวิทยายุทธขั้นพื้นฐาน ยืนนานๆ เป็นหลายๆ ชั่วยาม  จะรอเอาแต่ วิชาฝ่ามือยูไล วิชาเดียวเพื่อให้ได้ตามเจตนาของเอี้ยกงกง ที่สั่งไว้

ศิษย์ร่วมสำนักรุ่นเดียวกัน ต่างก็มีร่างกายกำยำแข็งแรง วิทยายุทธรุดหน้า
ม้าน้าว ร่างกลม ดุจซาลาเปา พุงพลุ้ย เพราะเอาแต่บ่นว่า เพื่อนพ้องแย่งที่ฝึก  เวลาเข้าสู่ช่วงทำวัตรภาวนา  ก็จะหลบไปทำท่าฝึกเล็กน้อย แล้วก็มักจะหลบไปพักเหนื่อย
ศิษย์ร่วมสำนัก เอือมระอากับการกระทำ แต่ ก็เข้าใจเหตุผลที่ ท่านเจ้าสำนักทนกล้ำกลืน

" ซือแป๋ ลำเอียง  ๆๆๆๆ   สอนแต่คนอื่น ไม่สอนนาว แง แง แง " ม้าน้าวร่ำร้อง ถีบเท้าไปมา
" ฮือ ฮือ ซือแป๋ สอนฝ่ามือยูไล ให้กับตั่วเฮีย ยี่เฮีย ยังพอทน  นี่อาตี๋ น้องเล็กที่มาทีหลัง ก็ได้เรียนแล้ว นาวไม่เข้าใจ ซือแป๋ ลำเอียงๆๆๆๆ "

ม้าน้าวดิ้นพลาดๆ อยู่กลางลานฝึก
ไม่รักการฝึกฝน  ไม่ชอบความลำบาก  ไม่มีความอดทน  ไม่ทนอด ไม่ทนคำสอน ไม่ทนอะไรทั้งสิ้น จะเอาอย่างเดียว เอาฝ่ามือยูไล


ดิ้นไปพักใหญ่ ก็หยุดนิ่งไม่ไหวติง หลับตาครุ่นคิด

เหล่าศิษย์ร่วมสำนัก หันมามอง เอาเท้าเขี่ยๆ ดูว่า ม้าน้าวยังมีชีวิตอยู่ไหม ทำไมหยุดดิ้นไปแล้ว
พอเท้าแตะ โดนม้าน้าวเท่านั้น

ม้าน้าวร้องเสียงโหยหวน "ซือแป๋ ๆๆ ศิษย์ถูกรังแก  โอ้ย โอ้ย  แขนหักแล้ว "

"เฮ้ย มันมีมุกใหม่แล้ว"  เสียงศิษย์พี่ศิษย์น้อง หัวเราะร่วน

"พวกเจ้าไม่ต้องมาหัวเราะ จำไว้วันหน้า ข้าจะหัวเราะ ให้ดังกว่า บนความพินาศของพวกเจ้า "

ม้าน้าว เริ่มใช้หัวอันกลมกลิ้ง วางแผนชีวิตระยะยาว  เราจะหนีออกจากสำนักก็คงต้องหนีพวกของเอี้ยกงกง ไปให้ไกล ไปอัพเกรดที่อิงกั๋ว (ประเทศอังกฤษ)  กลับมาเมื่อไหร่ เราจะเป็นผู้ทรงภูมิความรู้ ไม่ใช่ พวกที่ใช้แรงดุจกระบือ อย่างพวกนี้ เหอ เหอ

ซือแป๋ มี 72 ฝ่ามือยูไล พิชิตไปไร้ผู้ต่อต้าน แต่กลับมาหลบสงบนิ่งอยู่ในสำนัก ไม่ไปยึดยุทธภพ ตั้งตนเป็นใหญ่ ช่างน่าเสียดาย

เราจะใช้ ฝ่ามือนี้ กับลิ้นที่ไม่มีกระดูก ไม่มีกระบวนท่า ล้มซือแป๋ ล้มเอี้ยกงกง พิชิตไปทั่วแผ่นดิน เพื่อขึ้นเป็นอันดับหนึ่งของยุทธภพ

ตัดใจเช่นนี้แล้ว ....​ก็หลบหนีออกไปตามทางที่วางแผน

To be continuted 須載 โปรดติดตามตอนต่อไป