บทที่ 1 จับโหงวม้าน้าว..​ ทรยศ

บทที่ 1  จับโหงวม้าน้าว..​ ทรยศ

ลมฤดูคิมหันต์ พัดพาใบไม้แห้ง หมุนวนขึ้นไปในอากาศแล้ว ก็ปลดปล่อยให้ปลิวว่อนไป  

เหล่าสุนัขจรจัด เดินกันเพ่นพ่าน 

นานๆ จะมีเสียงแว่วๆ ของผู้คนลอยมาตามลม

ร้านรวง ในเมืองหลวงที่เคยพลุกพล่าน คราคร่ำ ไปด้วยหมู่คนจรจากแดนไกล 

ยามนี้กลับเงียบเหงา ราวสุสาน

ช่วงเวลานี้นอกจากจะข้าวยากหมากแพง เกิดภัยแล้ง ข้าวปลาอาหารขาดแคลน  ยังเกิดการฉกชิงวิ่งราว ลักเล็กขโมยน้อย ไปทั่ว ทุกหย่อมหญ้าเดือดร้อน 

ผู้คนหนีตายไปต่างถิ่น อยู่ตามป่าเขา ชนบท หรือลงเรือออกไปผจญภัยในต่างแดน ทิ้งผู้ที่ไม่มีทางไป ให้อยู่อย่างแร้นแค้น

ใบประกาศจากทางราชสำนัก โดนลมพัดสะบัดไปมา มีภาพวาด มีรายชื่อ นับร้อยใบ หลากหลายอาชีพ หน้าตา ทั้งคนที่เคยเป็นทั้งคนในราชสำนัก  ในหน่วยงานปกครอง พ่อค้า คนทำดาบ เถ้าแก่ร้านแลกเงิน แม้แต่ต้าซือบรรพชิตใหญ่ 

เด็กกลุ่มหนึ่งวิ่งเล่น แย่งลูกบอลผ้าขาดๆ กันอยู่แถวหน้าป้ายประกาศ

" ลูกเต่า  เอาคืนมา"  เด็กตัวเล็กสุดเสื้อผ้าขาดวิ่น ส่งเสียง แบมือ

" เหอ เหอ อยากได้ก็เข้ามาเอา ไอ้ลูกของลูกเต่า" เสียงจาก เด็กตัวอ้วนกลม ใส่เสื้อผ้าอย่างดี ผูกหูกระต่ายแดง ท่าทางมีฐานะ มือหนึ่งถือลูกบอลผ้า ด้วยท่าทางขยะแขยง ส่งสายตากวนประสาท ไปที่เด็กตัวเล็ก

" ไอ้ลูกเต่าขาดผักบุ้ง เอ็งกล้ามาแย่งของ ท่านจับโหงวม้าน้าว เอ็งอยากตายหรือไง" เสียงสมุนเด็กสองสามคน ทำท่าขู่

"อยากได้ใช่ไหม  เอาไป.." พร้อมกับขว้างลูกบอลผ้าลงไปในแอ่งน้ำ ที่ขังอยู่ 

" เหอ เหอ เหอ แกล้งเด็กน้อยไม่มีทางสู้ ข้าเก่งไหม " เด็กอ้วน จับโหงวม้าน้าว หันมาถามลูกน้อง 

" นับถือ นับถือ   ท่านม้าน้าวที่สิบห้า จอมยุทธอันดับหนึ่งท่าน" เสียงลูกคู่สนับสนุน 

ที่ชื่อว่า จับโหงวม้าน้าว นั้น  ไม่ใช่แซ่ แต่เป็นฉายาที่ได้มา เพราะบรรพบุรุษ สิบห้าชั่วคน  ของตระกูลเล้า ในแต่ละช่วงสกุล จะมีคนวิกลจริตอยู่ไม่น้อย  เล้าม้าน้าว เป็นรุ่นที่สิบห้า ที่เกิดมาแล้วได้รับการพยากรณ์จากหมอดูเทวดาที่โดดเด่นในขณะนั้นว่า 

"ทารกน้อยที่เกิดมานี้  อีกหน่อยจะกลายเป็นคนที่มีชื่อเสียงยิ่งใหญ่ ในเรื่องของการเนรคุณ  มันจะทำลายทำร้าย ผู้มีพระคุณทุกคน โด่งดังได้เพราะความเนรคุณ แม้แต่พ่อแม่ อาจารย์มันก็ยังไม่ละเว้น มันจะวิกลจริตแน่นอน " 

นับเป็น บ้ารุ่นที่สิบห้า 

บางคนผู้รู้เรื่องราวของ ม้าน้าว บอกว่าชื่อนี้ ที่จริงมาจาก ผู้ยิ่งใหญ่ คนทางภาคเหนือที่เป็นที่เคารพของตระกูลมาเยี่ยมตอนที่ฮูหยินคลอดพอดี จึงตั้งชื่อให้ 

เห็นลักษณะของทารกน้อยแล้ว มีรอยแดงๆ คล้ายหูกระต่ายที่คอ ติดมาตั้งแต่เกิด    

" ทารกน้อยนี้มีปานแดงรูปหูกระต่าย ต้องทรยศสำนักอาจารย์ ฆ่าฟันชาวยุทธ เป็นผู้ร้ายของแผ่นดิน ในความคิดคงไม่มีเรื่องดี เฮ้อ... "

จึงตั้งชื่อให้เป็นภาษาเหนือ.. 

จั๊ดง่าวม้าโนว .. ผวนคำซ่อนความไว้ว่าให้ชื่อว่า จั๊ดโง่ม้าน้าว  นานไป ก็เลยเพี้ยนๆมาเป็น จับโหงวม้าน้าว  

จะชื่ออะไรไม่สำคัญ สำคัญที่ชีวิตที่ผกผันของ ม้านาวน้อยผู้นี้ 

เมื่อตระกูลเล้า เล้าอุกอิก บิดาของเล้าม้าน้าว เป็นแพทย์ประจำเมือง เปิดสาขาในตรอกที่ผู้คนคับคั่ง พ่อค้า คนพเนจร มากหน้าหลายตา เดินทางมาเมืองหลวง มักจะแวะเวียนมาซื้อยา ร้านของเล้าอุกอิก การค้าจึงรุ่งเรือง 

อีกอย่างเล้าอุกอิก ใกล้ชิดราชสำนัก ส่งยาเข้าวังหลวงสม่ำเสมอ เหล่าเสนาอำมาตย์ ไปมาหาเงิน จากเล้าอุกอิกไปไม่น้อย การค้านับวันยิ่งดีขึ้น

มีฟืนใส่ไปในไฟ ไฟย่อมเผาไหม้ไป  เมื่ออยู่ใกล้แหล่งอำนาจ การขยายสาขาไปยังเมืองชนบทเป็นไปโดยง่าย ร้านขายยาของแพทย์เล้าอุกอิก จากเมืองหลวง จึงกระจายไปทุกหัวระแหง ดุจเห็บหมา ระบาด 

เล้าอุกอิก นอกจากจะขายยาแล้ว ยังมีเส้นสายข่าวสาร ส่งข้อมูลจากท้องถิ่นชาวบ้าน ส่งให้ กับเสนาอำมาตย์ หน่วยข่าวกรองก็อาศัยเล้าอุกอิกหาข่าวให้

เรื่องราวใดๆ ในยุทธภพ ก็เป็นเรื่องที่ แพทย์เล้าอุกอิกสนใจอย่างยิ่งเช่นกัน

เมื่อร้อยปีก่อน เคยมีการต่อสู้ที่เป็นที่กล่าวขานในยุทธภพ เจ็ดสำนักใหญ่ฝ่ายธรรมะ ผนึกกำลัง สกัดพลังมาร จากจอมมารขาวดำ ที่ฝึกวิชาน้อยใหญ่จากทั้งยุทธภพ นับเป็นปรมาจารย์ยอดฝีมือคนหนึ่ง ฝึกทั้งฝ่ายธรรมะและฝ่ายอธรรม จึงมีลักษณะคุ้มดีคุ้มร้าย ครึ่งขาวครึ่งดำ ครึ่งดีครึ่งชั่ว ครึ่งผีครึ่งคน แต่ด้วยความคิดจะครองยุทธภพ ความโลภ ความโกรธ ความเกลียด ที่สิงสู่ในจิตใจ กัดกร่อนความดี ที่มีอยู่ครึ่งเดียว  ที่ขาวบ้างดำบ้าง ก็กลับเป็นดำ กลืนกินไปหมดสิ้น

ในตอนนั้นก็ได้บัญญัติยอดวิชาฝ่ายมารดำล้วน ขึ้นมา 15 กระบวนท่า  ใช้ดัชนี เป็นอาวุธ ให้ชื่อว่า ดัชนีโลหิต  

ทุกครั้งที่กรีดดัชนี ต้องมีโลหิต หากฝึกถึงกระบวนท่าสุดท้าย แม้ศัตรูจะฝึกวิชาคงกระพัน ก็จะทำลายล้างได้หมดสิ้น พลังภายในจะไปทำลายอวัยวะภายในให้กลับกลายเป็นโลหิตสีดำ 

จอมมารฝึกถึงกระบวนท่าที่สิบสี่ ก็ไร้ผู้ต่อต้าน เลือดนองแผ่นดิน  จอมมารพยายามฝึกกระบวนท่าที่สิบห้า แต่ดูเหมือนว่าจะมีปัญหาบางอย่าง จึงฝึกไม่สำเร็จ แต่กระนั้น ก็ยังทำให้ยุทธภพหวาดหวั่น นองไปด้วยเลือด ของชนชาวยุทธ 

ที่สุด เจ็ดสำนักใหญ่ ได้ ล้อมจับ จอมมารดำขาว ที่ยอดเขาอสรพิษ ใช้เวลา สิบวันสิบคืน ตั้งเป็น 35 ด่าน สำนักรับผิดชอบสำนักละ ห้าด่าน 

จอมมารดำขาว ฝึกดัชนีโลหิตไปถึงขั้นสิบสี่ เว้นฝึกกระบวนท่าที่สิบห้า ใช้วิชา แหกด่านไปจนถึงด่านสุดท้าย แต่ละด่านก็ต้องจัดการกับเหล่าเจ้าสำนัก จากเจ็ดสำนักใหญ่  ต่างฝ่ายฟาดฟัน ทั้งดาบ กระบี่ ต่อสู้กับดัชนีโลหิต ทุกด่านที่ผ่านไป นองไปด้วยเลือดของผู้นำสำนักธรรมะ จอมมารทั้งจี้ ทั้งกรีดดัชนี  จนเกิดเสียงดังหวีดหวิว บางกระบวนท่าก็ใช้ฝ่าเท้า กดลงไปบนตัวเจ้าสำนักจนกระดูกแหลกสลาย จนกระทั่งไปพบกับ ส่งเสียงต้าซือ แห่งวัดฝ่าซันซือ เป็นด่านสุดท้าย

ต้าซือใช้ ยอดวิชา 72 ฝ่ามือยูไล   เพียงกระบวนท่าแรก ก็สามารถจับจอมมารดำขาวได้

มีผู้อยู่ในเหตุการณ์เล่าว่า

" ไม่รู้ว่า ไอ้บ้านั่นเมายาบ้าหรือเปล่า  วิ่งชนด่าน แหกด่าน ตั้งแต่ด่านแรก แต่ละด่านก็ตั้งแผง กั้นไฟ โบกกันจ้าละหวั่น  แต่มันตาลอยเหมือนมองไม่เห็น  ส่งเสียงเฮ้ยๆ ไฮ้ๆ เอานิ้วจิ้ม กดแตรไปตลอด  เหยียบคันเร่งมิด ที่สุดก็ไป ไม่รอด ชนเสาประตูวัด  แต่ไม่ถึงกับสลบ ถูกพระมาช่วยลากออกไป "

ต้าซือ ให้ พระกล่อมเกลาจิตใจ จอมมารในขณะรักษาตัว กว่าอาการจะดีขึ้น ได้ยินพระสวดมนต์ทุกวัน กลับไปเรียกใจฝ่ายขาวกลับมา ที่สุด จอมมารก็สามารถกลับใจ ทิ้งฝ่ายดำ เข้าสู่ฝ่ายขาว

หลายปีผ่านไป ผู้เฒ่าหนวดขาวโพลน ยืนดุจสนโบราณลู่ลม บนริมผา  มือหนึ่งถือหนังสือ ทอดถอนใจ ส่งสายตาออกไป ไกลโพ้น

รำพึงเบาๆ  " ยอดวิชานี้ แม้ว่าจะเป็นวิชาอธรรม แต่ก็เป็นสุดยอดวิชา เสียดาย เสียดาย "

ใจหนึ่งจะใช้ฝ่ามือทำลาย ให้เป็นผุยผง  ใจหนึ่งก็เสียดายสิ่งที่ตนเป็นคนคิดขึ้นมา ที่สุดตัดใจทำลายไม่ได้ เอากระดาษกันน้ำพันโยนลงเหวไป

........

ไม่นึกเลยว่า ผ่านไปห้าสิบปี  วิชาชั่วร้าย กลับมาปรากฏในยุทธภพ

To be continuted   須載 โปรดติดตามตอนต่อไป